A cadeira de Pedra .

O día que Décimo Xulio Bruto apareceu coa súa tropa polas terras do Verduxo , atopábase Melitón co seu can sentado na cadeira de pedra no alto da polis.
Melitón, era tataraneto de Laertes , un dos primeiros colonos helenos das Rías Baixas que chegaran aquí na busca de novas rutas comerciais. E aquí ficaran ata entón , ninguén sabe porqué , xa que o negocio do estaño tampouco era a panacea e o clima desta parte do mundo distaba moito daqueles soleados campos de batalla de Troia ou de aquel mar azul turquesa do Helesponto.

Melitón non era coma Ulises , el non cavilaba na volta ó fogar , el era un explorador e punto ... vixiaba os camiños , buscaba novas de xacementos de minerais , informaba a Agamenón, o xefe da polis , sobre os movementos dos enemigos Grobios e pouco máis....bueno si , tiraballe moito a maxia.
Xa de pequeno ficaba coa boca aberta ante os meigallos luminosos do Anonimacrónico , o misterioso sacerdote da veciña polis de Arcadia.......Agora recorda Melitón ese fatídico día , ese día no que escoitou os tremendos alaridos do Sacerdote fozando na suxa auga dunha cazoleta de pedra .
" Cairanos a maldición ¡¡¡¡" "os fillos bastardos da Loba romana xa están a chegar" , Melitón cun nú na gorxa atreveuse a inquerir " e.... viviremos? ".......o Anonimacrónico pasou a man pola testa rapada e sentenciou:

Dentro de dúas lúas sentarás na pedra tallada da túa polis , dende alí verás como a fortaleza da Peneda dos Grobios será arrasada.....e nese fatal momento Melitón collerás o teu can e provisións e navegarás dirección Ítaca, pois nesa illa alguén está a esperar por ti......

Onte apareceu nas inmediacións do monte do castro de Pontesampaio a cadeira de pedra de Melitón , estaba a 40 cm baixo toxo e dende alí aínda se poden escoitan os berros de dor da peneda.....

Quero ser un Blade Runner

O ciprianillo Part I

Tradición y parodia en el Millonario de San Ciprián,

primer recetario impreso para buscar tesoros en Galicia

(Las hondas raíces del Ciprianillo: 1ª Parte)

En un estudio que escribió en 1885 acerca de la Inquisición de Galicia[1], el gran periodista y erudito Bernardo Barreiro de Vázquez Varela relataba que los paisanos de su tiempo creían firmemente que, en la biblioteca de Santiago de Compostela, existía una copia colosal del Gran Libro de San Cipriano, el famoso libro clásico de magia y de tesoros escondidos. Esta copia estaría compuesta, según los datos aportados por Barreiro, por no menos de veinte tomos, y se guardaba supuestamente en la parte reservada, encerrada en una estantería sólida y fuerte, y fijada en su sitio por dos gruesas cadenas de hierro que evitaban que personas no autorizadas pudiesen contemplarla.

Este ejemplar, cuyo título es el de el Millonario de San Ciprian, fue editado por un tal “Adolfo Ojarak”. He aquí una trascripción fidedigna de su portada:

Millonario de San Ciprian

o sean

Los Felices Descubrimientos

que hizo este glorioso Santo en los tres años que estuvo en la cueva llamada de los ZAMACUCOS

ecsistente en el Monte Jurá

Dada a luz

Por Adolfo Ojarak

Si vis habere pecuniam labora et non ceses

Imp. De C. Pijot en Amsterdam, año MDXXI

" Que existen grandes tesoros sepultados en la concavidad de la tierra, nadie puede disputarlo; y entonces solo los sacrificios pueden recuperar los inconvenientes que proporcionan un favorable resultado. San Cipriano, es bien público fue el precursor y el que descubrió los arcanos de la naturaleza por las conversaciones que tuvo con los que por vía de encantamiento han ocultado sus intereses, para cuya revelación estuvo 3 años en una cueva con el demonio de quien supo el dinero y alhajas que habían dejado sepultado los moros. "

En el monte llamado Santi Petri, al frente del faro Brigancio que se halla cerca de la Villa de la ARUÑOC, y á un sitio que está al ocidente ó inmediato á la mar como á distancia de 60 pies de una punta que forma el susodicho monte acia al oriente, se halla depositado en el bajo de una peña que está apoyada en otras mas pequeñas un tesoro de alhajas y dinero en oro: su valor mas de dos millones de ducados y hay tambien mucho oro en polvo sin que se pueda temer daño alguno para recoger todo, por que no está guardado por ningun celador: este tesoro pertenece a Cayo Tulo Gobernador que fue del fuerte Brigancio en la era cristiana de 1350.

"
"

Arca da Alianza.

Moito se especulou e demasiada literatura se fixo , dende que no ano 70 d.c o Imperatore romano Tito arrasou a terra dos xudeus pola súa contínua e soberbia desobediencia.
As lexións romanas adicáronse durante sete lúas a rapiña ó roubo e a violación co beneplácito de Tito , pero tiñan prohibido o paso ó templo sagrado de Salomón .
O senado S.C.P.Q. Romano tiña por costume ignorar e aniquilar calquer costume relixiosa bárbara...pero nesta ocasión un descoñecido e violento desexo de facerse coa reliquia do deus Yaveh , apoderouse da codicia senatorial.

Unha arca de madeira negra e ouro rematada coa imaxe de dous querubíns e sobre ela o candil de 7 brazos ....un trebello que contiña nin mais nin menos que a un Deus.....
Parece ser que Tito logrou o seu propósito logo de torturar os sacerdotes con sanguinarias artes.

Parece ser que a Arca chegou a Roma pero ninguén soubo que uso se fixo dela , e se reportou algún beneficio ou maleficio .....e aquí se perde a pista dela ata a caída do Imperio e a chegada do Visigodo Alarico. Os Godos remexeron e fozaron ata a saciedade nos despoxos romanos percurando a maldita caixa de Deus... calquer obxecto de Poder era imprescindible naqueles inestables tempos.....Sí dixeron que a tiñan en Carcansonne ......pero pronto chegaron novas de igrexas e templos soterrados nos desertos en Abisinia , actual Etiopía , onde a tribo xudeo negroide dos Falashas afirmaban seren descendentes da Raíña de Saba ....e guardians da esquiva reliquia....

Moitas liñas de investigación se seguiron dende entón ....Abisinios , Templarios , Godos , arabes...
Chegado o século XX , os arqueólogos e astrólogos de Adolf Hitler conviñeron que a Arca tiña que estar inevitablemente en Europa occidental.....non lle deu tempo a atopala,,, pero cecais estaba no certo.....nunhas recentes excavacións na provincia de Pontevedra atopouse a 40 cm baixo pedra un extrano aparello co anagrama xudeu da estrela de 5 puntas ,,,,, e máis que posibel que se trate dunha brúxula que nos indique a dirección a seguir ata a malfadada Arca.......de momento apunta hacia Nespereira.

A sala de espera da Morte.

O asceta do século IX , Wintila de Worms fíxose a promesa de vagar polo mundo coñecido e sen coñecer ata expiar tódolos seus pecados , e así ficar libero de toda culpa et pecatum ante o seu temido e vengativo Deus.
Atravesou con moita penuria Wintila o mundo xermánico , e logo arrastrouse pola terra dos Francos , pasou fame e frío , maldurmiu no monte baixo o ameazante ouvear dos lobos...pero aínda así non era quen de sentirse libre da culpa que o atormentaba por teren parido.

Entón Wintila caíu na conta de que a única liberación posíbel , ,era a súa propia morte.....Pero xa que Deus lle esixía ese sacrificio , pensaba el que era merecedor de elexir o lugar . Seguíu vagando polas corredoiras e montañas percurando un santuario que lle satisfacera ata que cruzou a terra dos visigodos hispanos pola antiga ruta da vía Lactea...pero alí enterouse da descoberta do sepulcro do Apostolo Iacobus....noutro momento el devecería por venera-lo santo , pero el estaba decidido a morrer na intimidade e ofrecer a súa carne ó Divino Redentor....e xa tardaba....tomou camiño Sur e chegou esfameado e enfermo a unha fraga nun outeiro ...a fame facíao chorar e xa tiña pensado tirarse dun penedo abaixo.... a súa expiación ía cumplirse ata que mirou a 40 cm dos seus ollos a sala de espera da morte.....